Gam-ER #14: Remember Me

Czy jesteście pewni, że wasze wspomnienia są WASZE? Czy moje wspomnienia są moje? A może ktoś mi je wgrał? A może ja wcale nie grałem w Remember Me a to tylko zostało mi wgrane przez francuską firmę Dontnod Entertainment abym napisał ten tekst? Jeżeli tak to wykonali świetną robotę i pozostaje mi podziękować za to wspomnienie. Dlaczego? To wy nie macie tego wspomnienia? Cholera, oryginalni są, nie powiem.

Remember Me jest przygodową grą akcji, która premierę w Europie miała 7 czerwca 2013 roku. Z informacji jakie wyszukałem wynika, że to pierwsza gra francuskiego studia Dontnod Entertainment. Jeżeli tak było faktycznie to przyznaję, że ruszyli naprawdę ostro. Teraz owe studio pracuje nad drugą grą pod tytułem „Life is Strange”, która ukaże się w tym roku i dostępna będzie na platformy PS3, PS4, PC, X360 oraz Xbox One. Po tym co zrobili w Remember Me to po nowej produkcji spodziewam się teraz naprawdę dużo, ale zobaczymy jak im to wyjdzie. Wracając do naszego tematu przewodniego warto zacząć od zarysu fabularnego...

Główną bohaterką jest Nilin. Poznajemy ją w momencie kiedy w korporacyjnym więzieniu ma czyszczoną pamięć. Nie wiemy dlaczego bo właśnie wyczyścili jej pamięć. Jakimś jednak cudem zapamiętuje ona swoje imię co sprowadza na nią nie lada kłopoty gdyż to malutkie wspomnienie trzyma ją w stanie świadomości. Korporacja nie lubi gdy ich więźniowie zachowują świadomość. W drodze na „krzesło totalnego czyszczenia pamięci” w jej głowie odzywa się głos, który nakazuje ucieczkę. I na tym kończy się spokojna część opowieści. Od razu musimy zacząć uciekać przed wielkim robotem, który na pewno nie chce nam okazać miłości. Gdy udaje jej się uciec, leżąc w trumnie, Głos tłumaczy jej że była ona Errorystką (Errorist) i łowcą pamięci. Erroryści działają przeciwko korporacji Memorize, która opracowała system przechowywania wspomnień na dość osobliwych dyskach zwanych Sensen. I tutaj zaczyna się nasza zabawa, poznawanie świata i dalszej fabuły.

Świat przedstawiony... takiego go pamiętam.

Akcja gry toczy się w roku 2084 w Neo-Paryżu. I trzeba przyznać, że pomimo wielu gigantycznych zmian w kwestii Neo nadal możemy odczuć, że do czynienia mamy z Paryżem. Z jednej strony biegamy po typowych i zaniedbanych slumsach a z drugiej z kolei po pięknej i czystej dzielnicy z pięknymi domami, roślinami doniczkowymi itd. Znów z jednej strony mamy zapomniane przez ludzi lokacje takie jak zasyfione kanały, podziemia a z drugiej miejsca wiecznie patrolowane przez drony, tętniące życiem i najnowszą technologią. Przyznaję, że w cudowny sposób wykorzystano tutaj magię kontrastu gdzie z jednej strony świat jest czarny i szary a z drugiej kolorowy i jasny. Tą otoczkę czerni i bieli świata rozwiewa jednak po części fabuła gdy wszystko może okazać się zupełnie inne. Generalnie gra ma bardzo fajny artystyczny i głęboki przekaz pokazując ludzi zagubionych wśród nowych technologii, zadowolonych z tego co im się podtyka pod nos. Pokazuje w bardzo brutalny sposób jak bardzo cierpimy gdy nagle stracimy technologię do której tak bardzo nas przyzwyczajano i jak niewiele w nas zostało człowieczeństwa. No, porozwodziłem się nad artyzmem Remember Me, wystarczy.

Pamiętam grafikę...

Gra śmiga pięknie na Unreal Engine 3 i mam wrażenie, że do tej produkcji wyciśnięto z niego ostatnie poty. Rozpiętość ustawień graficznych pozwala dostosować wygląd gry do prawie każdego sprzętu. Oczywiście na najniższych ustawieniach nie doświadczymy absolutnie niczego ładnego a nasze neurony może czekać przegrzanie ale pograć pogramy. Z kolei na najwyższych ustawieniach nie udało mi się pograć czego bardzo żałuję bo z tego co widziałem gra prezentuje się ślicznie. Ajjj tam, na moich średnich też wyglądała bardzo ładnie a do tego chodziła płynnie.

Muzyka? Dźwięki?

Oczywiście muzyka jak najbardziej jest. Po prostu została ona tak wkomponowana w grę, że dopiero pisząc ten tekst słucham czystego soundtracka i stwierdzam, że faktycznie ona tam była. I teraz słuchając tej muzyki oraz rozpamiętując sytuacje z gry ogarnąłem o co chodziło z Errorystami. Najzwyczajniej w świecie chodziło o słowo Error, czyli błąd! Bystrzacha ze mnie, wiem. Erroryści zajmowali się wprowadzaniem błędów do wspomnień. Soundtrack, w którym główną linię gra orkiestra symfoniczna, jest przerywany błędami dźwiękowymi z dziedziny czystej elektroniki, których doświadczyć możemy przy bardzo złych kopiach MP3. I dopiero teraz, po zagraniu, przetrawieniu i posłuchaniu muzyki zrozumiałem związek pomiędzy oprawą wizualną, gameplay’em i muzyką. Nooo... widzicie? Długofalowa rozkmina.

Pamiętam fajny gameplay...

Gra na krótki moment przywołała na myśl Assassin’s Creed. Podobne sterowanie postacią, podobne ruchy bohaterki, parkour po dachach. Bardzo szybko jednak to wrażenie się rozmyło. Niema swobody w przemierzaniu miasta lecz biegamy po szerszych ścieżkach. Tego typu szerokie ścieżki mieliśmy na początku pierwszego Wiedźmina gdzie mimo braku otwartego świata to jednak nasza droga była na tyle szeroka by dało się co nieco eksplorować. W Remeber Me jest dokładnie tak samo. Biegamy po szerszych „korytarzach” zabijając oponentów w sposób przypominający Matrixa, szukamy znajdziek i ulepszeń aby z punktu A dotrzeć do punktu B i zobaczyć scenkę. Tak tak, wiem. Brzmi to bardzo prosto ale tylko dlatego, że ja to w ten sposób opisałem. Na dłuższą metę takie rozwiązanie okazało się bardzo dobre a wykonanie było naprawdę fajne i ciekawe. Z grubsza opiszę jak to wyglądało: zaczynamy i mamy jakiś cel -> musimy gdzieś po ścianach się wskrabać wybierając odpowiednią ścieżkę -> pokonujemy przeciwników -> idziemy gdzieś dalej i pokazuje nam się monitorek ze zdjęciem złotej skrzyneczki ukrytej „gdzieś tam” -> szukamy skrzyneczki albo nie, to zależy od nas -> czas na skradanie, obszaru patrolują drony z karabinami -> znów element zręcznościowy... oczywiście jest to bardzo uproszczony schemat a po drodze jest masa ciekawych rozwiązań o których zaraz napiszę. I tak z grubsza wygląda Remember Me. Teraz widzę, że podobny schemat był w Prince of Persia Warrior Within, tylko że tam był na większą skalę. Ale co z tymi rozwiązaniami, które zostawiłem w tajemnicy? Nilin jest łowcą wspomnień nie bez powodu. Jej wyposażenie pozwala nam wykradać wspomnienia niektórych bohaterów niezależnych dzięki czemu możemy te wspomnienia odtwarzać by znaleźć np. bezpieczną drogę po polu minowym. Napisałem o pokonywaniu przeciwników i powiem, że przez pierwsze pół gry są to przyjemne etapy ale później już zbyt powtarzalne i nudne. Bardzo sympatyczne było składanie swoich własnych combo z listy dostępnych ciosów, gdzie każdy cios robił coś innego. I tak mogliśmy w combo typowo pod obrażenia wpleść cios, który regeneruje nam życie i coś do regeneracji „slow motion”. Bardzo fajne i przyjemne ale z czasem powtarzalne. Ładnie wyglądają walki z bossami gdyż są one podzielone na etapy, a każdy etap zakończony jest „quick time eventem” gdzie w odpowiednim momencie trzeba wcisnąć odpowiedni guzik. Taką rzeczą jaka najbardziej wryła mi się w pamięć jest miksowanie wspomnień. W grze jest kilka etapów, w których Nilin musi zmienić nastawienie jakiejś osoby za pomocą pomieszania jej wspomnień. Oglądamy sobie radośnie filmik przedstawiający wspomnienia jakiejś osoby a potem gra nas informuje, że wspomnienie zostanie odtworzone ponownie ale musimy znaleźć błędy i pozmieniać wydarzenia. Tego typu urozmaiceń jest oczywiście więcej przez co nie odnosimy wrażenia robienia ciągle tego samego (poza walką).

Niestety nie obyło się bez błędów. Przede wszystkim sterowanie jest zrobione typowo pod pada i wyraźnie odczuwa się zły przekład sterowania na klawiaturę. Sterowanie Nilin na klawiaturze bywa w niektórych momentach naprawdę oporne chociażby z tego względu, że na klawiaturze poruszać możemy się w max 8 kierunkach a gra wymaga od nas jakieś ćwierć-kierunki. Bywa też, że opornie działa kamera, która automatycznie ukierunkowuje się w zależności od umiejscowienia Nilin a to z kolei czasem powoduje, ze nie widzimy celu skoku lub widzimy to pod złym kątem. Największym dla mnie mankamentem jest to, że gra jest za krótka bo trwa max 12h. Naprawdę chciałbym aby fabuła była rozwinięta na jeszcze 4 dodatkowe godziny bo jest ciekawa ale w pewnym momencie za bardzo przyspieszyła.

Gra generalnie jest świetna jak na mój gust. Mi podobała się bardzo i nawet te parę błędów i koślawe sterowanie na klawiaturze mnie nie odstraszyło. Wiecie, te błędy nie są jakieś naprawdę rażące ale jednak odczuwalne. Przedstawienie świata jest naprawdę genialne chociaż sama główna bohaterka mogłaby mieć więcej pazura. Parę ciekawych rozwiązań w gameplay’u sprawia, że przestajemy zwracać uwagę na powtarzalność walk. Przyznaję jednak, że walki z bossami są naprawdę satysfakcjonujące co jeszcze bardziej podsycają scenki ich wykańczania. Fabuła mimo iż krótka i w pewnym momencie za bardzo przyspieszona to jednak ciekawa. I teraz bardzo UWAGA! Gra mi się bardzo podobała ale nie dałbym za nią więcej jak 30zł. Jeżeli uda wam się dorwać ten tytuł za max 30zł i lubicie przygodowe gry akcji w klimatach cyberpunku to zapewniam, że wam się spodoba i nie będziecie żałowali pieniędzy.