Szogunowa kupka wstydu, czyli stare ale jare

Wciąż nie mam dostępu do swojego „blaszaka”. Ale nic to, „nie ma tego złego...”, co nie? Siedzę przy swoim starym laptopie patrząc Facebook’a i ubolewając nad tą niepowetowaną stratą, aż tu nagle... olśnienie. Moja „Kupka Wstydu”! A uzbierało się tego nie mało i znajdują się w niej tytuły jeszcze sprzed 2000 roku. A zatem wziąłem się do roboty i wrzuciłem sobie od razu całą paczkę złożoną z: Settlers IV Gold Edition, Chrome oraz Doom3.

Na pierwszy ogień poszli „Osadnicy Czterej” z 2001 roku, a zdarzyło się to jakieś 2 tygodnie temu. Wciąż nie potrafię przejść żadnej pierwszej misji. Zacząłem się zastanawiać czy to ze mną jest coś nie tak. Tak się zastanawiałem aż na dysk wleciały kolejne 2 tytuły z „Kupki Wstydu”. Skupmy się na razie na Settlersach. Już dawno nie miałem kontaktu z grą tak trudną, że mózg mi paruje równomiernie do wypalanych gałek ocznych. W końcu uświadomiłem sobie, że ze mną wszystko okej, tylko ruszyłem z trendami w grach. Zauważcie jak dzisiaj wszystko jest uproszczone. Dużo akcji wykonuje się za pomocą czarodziejskiego „E”, a w strategiach mamy pokazane jak krowie przy rowie co i jak robić. Settlersy pozbawione tego systemu ułatwień wrzucają nas na głęboką wodę. Sami musimy wyczuć w jaki sposób najlepiej zadbać o gospodarkę zasobami (a tych jest więcej niż 3) i jak balansować rozwój gospodarki z wojskiem. Oczywiście zanim dotrę do stworzenia wielkiej armii to SI już gwałci mnie ogromem swoich jednostek. Czy jednak przez to gra mi się źle? Absolutnie nie! Gra w swoim skomplikowaniu jest miodna a jej ogarnięcie daje od groma satysfakcji. Największą frajdę miałem gdy udało mi się odeprzeć pierwszy atak przeciwnika ponosząc przy tym ciężkie straty. SI jednak łatwo się nie poddało i po 10 minutach wysłało na mnie jeszcze większe wojsko gdzie ja zostałem właściwie z niczym. Ale co tam! I od nowa ta sama misja! I bawię się przy tym lepiej niż przy większości nowych gier.

Kolejnym moim wstydem jest nasz rodzimy Chrome od Techlandu. Gra w roku 2003 została okrzyknięta jedną z najlepszych na rynku, jednak uparcie udało mi się ją ominąć. I tak jakoś ostatnio Chrome pojawił się u mnie na Steam oraz na dysku. Po paru misjach powinienem odbiec od laptopa i biegać po ulicy nago krzycząc „EUREKA”. Teraz już wiem jaki był fenomen tej produkcji... a może ten fenomen jest teraz? Genialna mechanika rozgrywki. Feeling strzelania dla mnie wciąż świetny a do tego nie łatwy. W ogóle gra nie jest łatwa, co tylko potwierdza moją tezę postawioną przy Settlersach. Ograniczenie pojemności ekwipunku sprawia, że często musimy wybierać między apteczkami a amunicją , granatami, systemami maskowania i masą innego cholerstwa, które jest zawsze przydatne. To, że się skryjemy za kamykiem nie sprawi, że się wyleczymy, trzeba użyć apteczki i poczekać. W ogóle często giniemy od jednej serii z karabinu, a przeciwnicy strzelają piekielnie celnie. Do wszystkiego dochodzi hakowanie komputerów na zasadach gry Memory, z tymże z ograniczoną ilością „ruchów” oraz ograniczonym czasem. Wybór uzbrojenia ma wpływ na to w jaki sposób będziemy przechodzić misję oraz z powodu braku jakiej amunicji będziemy płakać. Jako podsumowanie poziomu trudności powiem tak, prolog przechodziłem 15 razy zanim przyzwyczaiłem się do tego systemu. Wciąż genialna gra jak dla mnie, diablo satysfakcjonująca!

A teraz czas na mój największy wstyd. Gra w każdym piśmie i na każdej stronie internetowej miała mega-recenzje. CD-Action poświęciło jej ok. 10 stron! "Rewolucja graficzna i jednocześnie powrót do korzeni". Doom3! Zdawałem sobie sprawę, że gra już się zestarzała i może to wpłynąć na moje odczucia. Byłem jednak ciekawy czy po Dead Space i Outlast Doom3 będzie w stanie mnie wystraszyć. No klimatu nie można mu odmówić. Było kilka naprawdę mocnych momentów, które sprawiały że krzesło kopało mnie w poślady. Do tego dochodzi gęsty klimat mroku i zaszczucia, który można kroić piłą łańcuchową. Nie raz zanim wszedłem do jakiegoś pomieszczenia to oświetlałem latarką wszystkie jego narożniki i oglądam się za siebie po kilka razy. Tak, ta gra uczy by zawsze patrzeć za plecy bo plecy mamy z każdej strony. A w tej całej ówczesnej nowoczesności aż kipi old school. Idąc korytarzami i rozwalając ze strzelby tych złych, cały czas widziałem oczyma wyobraźni Doom’a (tego starusieńkiego). Dobra, klimat klimatem, wrażenia wrażeniami, ale... skrypty skrypty skrypty skrypty (nie pies)... Gdybym miał grac w to po raz drugi to już nie byłoby to samo. No cóż, gra mega dobra, ale na raz. A jako, że za dobrze być nie może to jeszcze mi się coś skaszaniło w rozgrywce, więc tytułu nie skończę. Tak czy owak, Doom3 wciąż potrafi wystraszyć, a do tego gra jest równa i płynna.

Jak się przekonałem, stare gry nie są wcale takie stare. To tacy... dziadkowie, którzy wciąż bawią się z wnukami. Nie są to dzisiejsze standardy, ale naprawdę warto wrócić do tamtych mniej komercyjnych czasów. To właśnie tam zaklęta jest historia i dusza tego co mamy dzisiaj na tak dużą skalę.